De rit naar het bos we deden hem zo vaak. 

Mensen die kwamen kijken, vertoonde jij je kunsten, 

altijd trof je raak! 

Die power, die passie in dat krakende riet,

jou spectaculaire loopstijl, vergeten zal ik hem niet.

We waren een team , jij, het verlengstuk van mijn hand.

Wat zal ik je missen, je trouwe blik, je goedheid,

onze onbreekbare band.

Hoe groter het verlies, hoe groter het verdriet.

Tranen die vloeien, maar een band die breek je niet. 

Droefheid maak plaats voor fierheid!

Ik ben blij je te hebben gekend.

De laatste weken van je leven, nog wat extra te hebben verwend.

Dapper bleef je strijden, je bleef er maar voor gaan.

Maar als het leed te groot wordt dan moet je er als baas ook staan.

We lieten je langzaam vertrekken, meer konden we niet doen.

Ik zal je nooit vergeten, mijn grote kampioen.

Zo een laatste rit  naar het bos, brengt veel herinneringen met zich mee.

Gelukkig ben ik niet alleen, want we doen dit met z’n twee.

Je grootmoeder ligt hier ook, de Demer stroomt langszij, 

het wild is er nog talrijk, vogels vliegen ons voorbij.

Het moment is nu gekomen mijn vriend,  hier dicht bij de waterkant,

hier mag jij fijn gaan rusten.

Voor altijd uit de hand!